Kliknij tutaj --> 🦘 jak się bawić z dzieckiem autystycznym

Praca z dzieckiem autystycznym stanowi duże wyzwanie dla rodziców i terapeutów ze względu na niejasność zachowań i reakcji, wynikających ze specyfiki zaburzenia. Mnogość nieakceptowanych zachowań autystów sprawia, że nasuwają się pytania o rodzaj pomocy i sposób pracy terapeutycznej, która okaże się skuteczna i właściwa.(2 Umie już siadać i raczkować, jest ciekawe otaczającego je świata. Z radością reaguje na wspólne zabawy, dzięki którym zdobywa nowe umiejętności. Jeśli brakuje ci pomysłów i nie wiesz, w co bawić się z 10-miesięcznym niemowlakiem, w poniższym artykule znajdziesz garść porad na edukacyjną i rozwojową zabawę dla twojej Wspieranie koncentracji. Usytuuj się przed dzieckiem, by cię widziało. Wykonuj delikatne ruchy głową z boku na bok, śpiewaj lub rób coś zabawnego, by zachęcić niemowlę do skupienia uwagi. Możesz też przenosić dziecko z ciemnego pokoju do jasnego na kilka sekund. Podczas zajęć przedstawimy dobre praktyki i przekażemy wskazówki w zakresie metod pracy i działań, jakie można podjąć aby odnieść sukces w pracy z dzieckiem z autyzmem, prezentującym trudne zachowania. Cele i korzyści. • Doskonalenie warsztatu pracy nauczycieli w zakresie umiejętności pracy z uczniem z agresją, autoagresją WSKAZÓWKI DO PRACY Z DZIECKIEM ZE SPEKTRUM AUTYZMU JAK POMÓC UCZNIOWI NA LEKCJI? Mów prostym językiem, bez przenośni, żartów, sarkazmu. Używaj krótkich poleceń np. „Zeszyt do matematyki na ławkę” – im prostsze polecenie, tym większe prawdopodobieństwo, że zostanie zrozumiane i poprawnie wykonane. Unikaj wdawania się w Rencontre Nord Pas De Calais Gratuit. Wczesne wspomaganie rowoju (WWR), lub wczesne interwencja, oznacza działania na rzecz małych dzieci (0-7 roku życia) z opóźnieniami w rozwoju lub z niepełnosprawnościami. Wczesne wspomaganie rozwoju zapewnia dobre warunki do rozwoju dla małego dziecka w spektrum autyzmu. WWR można zacząć niezależnie od tego, czy uzyskaliśmy już diagnozę lub specjalistyczne rozpoznanie problemów dziecka, czy jeszcze nie. WWR kojarzy się z zajęciami dla małych dzieci, które odbywają się w Poradniach. W praktyce cała rodzina zaangażowana jest w skonstruowanie takiego środowiska dla dziecka, w którym maluch może pokazać na co go stać. W tym artykule podpowiadamy ćwiczenia WWR, które mogą być stosowane na początek pracy z dzieckiem. Te zabawy mogą być inspiracją dla rodziców, którzy pragną stymulować rozwój dziecka i pogłębiać z nim kontakt przez zabawę. Warto jest pracować ze specjalistami i dostosowywać wspieranie rozwoju do potrzeb dziecka. Ten artykuł najlepiej traktować, jako źródło dodatkowych inspiracji do pożytecznego spędzania wspólnego czasu z dzieckiem. Wczesne Wspomaganie Rozwoju daje dobre efekty Badacze autyzmu uważają, że wczesne rozpoczęcie terapii daje korzyści dzieciom z autyzmem, dlatego obecnie szczególną wagę przykłada się do wczesnego wykrywania autyzmu. We wczesnym dzieciństwie mózg cechuje się dużą plastycznością tzn. że z łatwo tworzą się nowe ścieżki neuronalne – mózg „dostosowuje się” do stworzonego dla dziecka środowiska, dlatego warto, żeby środowisko było jak najbogatsze terapeutycznie i jak najbardziej dostosowane do wyzwań rozwojowych. WWR jako zajęcia ze specjalistą W Polsce w ramach systemu oświaty dziecko może uczestniczyć w darmowych zajęciach Wczesnego Wspomagania Rozwoju odbywających się zwykle w Poradniach Psychologiczno-Pedagogicznych lub niektórych przedszkolach. Organizacje wczesnego wspomagania rozwoju w Polsce opisujemy w osobnym artykule: WWR – formalności. Zagwarantowane darmowe zajęcia to 4-8 godzin w miesiącu. Ustawa mówi, że przysługują dziecku od wykrycia cech niepełnosprawności do rozpoczęcia nauki w szkole – oznacza to, że dziecko nie musi mieć postawionej diagnozy a jedynie wstępne rozpoznanie. Rozpoczęcie zabawy stymulującej rozwój dziecka w domu Przed rozpoczęciem zabawy przygotowujemy się i dostosowujemy przestrzeń. Znajdź odpowiednie miejsce w którym dziecko czuje się dobrze, miejsce znane, przytulne i wygodne. Postaraj się, żeby wspólnego czasu nie zakłócały niepotrzebne bodźce np. włączony telewizor. Zabawki można uporządkować w pudłach w taki sposób, żeby dziecko bawiło się jedną rzeczą na raz i nie rozpraszało się bez potrzeby innymi rzeczami, które są w zasięgu wzroku. Upewnij się, że dziecko czuje się bezpiecznie i komfortowo, ma zaspokojone podstawowe potrzeby: jest najedzone, nie chce mu się pić. Zastanów się co sprawia dziecku przyjemność – kiedy wiemy co dziecko lubi możemy to dobrze wykorzystać w ćwiczeniu nowych umiejętności. Pomyśl o stopniowaniu trudności i intensywności bodźców metodą małych kroków. Dodajemy nowe elementy do zabawy, kiedy dziecko dobrze opanowało elementy podstawowe. Dbamy o to, żeby dziecko zawsze mogło odnosić małe sukcesy. Zabawa dla rozwoju – jak wyciągnąć z niej najwięcej korzyści? Wszystkie ćwiczenia prowadzimy w życzliwej, pogodnej atmosferze, w kontakcie z dzieckiem. Nadrzędną rzeczą jest dostarczenie dobrych wrażeń dla naszej wspólnej relacji. Oczekujemy, że dziecko będzie chciało na nas spoglądać, angażować się we wspólną aktywność. Takie umiejętności są priorytetowe. Uczymy dziecko podstawowych umiejętności społecznych: dzielenia z nami pola uwagi to znaczy, że dziecko interesuje się tym co my w danym momencie oraz angażowania się we wspólną aktywność. Takie umiejętności są bazą do dalszego rozwoju społecznego – rozmawiania z ludźmi i nawiązywania przyjaźni. Proste zabawy wczesnego dzieciństwa są wspaniałą stymulacją rozwoju, o ile dziecko obserwuje nas, dzieli z nami radość i czujemy, że mamy dobry kontakt: Rzucanie i łapanie chusty – do zabawy potrzebujemy lekkiej chusty, najlepiej w jasnym kolorze lub lekkiego prześcieradła. Siadamy na przeciwko dziecka, podnosimy chustę nad głowę, podrzucamy ją i obserwujemy jak na nas spada. Wyrażamy naszą radość i robimy śmieszne miny. Przejażdżka na kocu/w koszyku – usadzamy dziecko na kocu lub w koszyku/pudle/misce i wozimy je po mieszkaniu. Nasza twarz jest na poziomie twarzy dziecka. Możemy robić nagłe przystanki i oczekiwać spojrzenia, żeby ruszyć dalej. Zabawa w Baloniku mój malutki – znana zabawa dla małych dzieci, można bawić się w nią z kilkoma osobami. Chwytamy dziecko za ręce i chodzimy w kółko, coraz bardziej oddalając się od środka i mówiąc: Baloniku mój malutki, rośnij duży okrąglutki, balon rośnie, że aż strach, przebrał miarę no i bach! Po „bach” wszyscy przewracamy się na ziemię. Zabawa w Akuku! – zabawa w pojawianie się i znikanie, chowamy się zakrywając dłońmi twarz, pod kocem, za drzwiami i wyłaniamy mówiąc radośnie: Akuku! Kolejne przykłady zabaw podzieliliśmy według obszarów w rozwoju, których dotyczą. W każdym ćwiczeniu najważniejsza jest próba zaangażownia dziecka, nawiązania kontaktu i to, że czujemy się dobrze, bawiąc się razem. Poznawanie świata poprzez dotyk i równowagę Dziecko uczy się odczuwania swojego ciała oraz uczy się części ciała Odczuwanie ciała jest podstawą do uczenia się kolejnych działań. Każde dziecko musi nauczyć się gdzie są jego dłonie i nóżki i w jaki sposób działają, żeby zacząć chwytać przedmioty i chodzić. Czasem dzieci z zaburzeniami rozwoju nie opanowują tej wiedzy czyli tzw. schematu ciała wystarczająco dobrze, dlatego pomagamy dzieciom poczuć i poznać poszczególne części ciała. Dziecięce masażyki. Znane zabawy tj. idzie rak, nieborak, ważyła sroczka kaszkę lub inne podobne, które dziecko lubi. Masaż piłką rehabilitacyjną (piłeczka z gumowymi, delikatnymi kolcami), szczoteczkami lub wałeczkami do masażu. Masujemy rączki, nogi, plecy dziecka piłeczką lub innym przyjemnym przedmiotem dobrym do masażu. Dobieramy siłę nacisku w zależności od tego, co dziecko lubi. Wypowiadamy nazwę masowanej części ciała: masuję nóżkę, masuję rączkę… Obserwujemy dziecko i czekamy aż wyciągnie do nas rączkę do masowania. Masaż paluszków. Możemy masować jedynie paluszki u rąk lub u stóp i śpiewać do tego piosenkę: Ten najgrubszy to jest dziadziuś a to jest babunia, ten największy to jest tatuś a to jest mamunia, a to jest dziecinka mała lalalala, a to jest rodzinka cała lalala bęc. Poznawanie części ciała. Ze starszymi dziećmi można bawić się z wykorzystaniem umiejętności naśladowania. Siedzimy naprzeciwko i mówiąc prosty wierszyk lub odliczając dotykamy tej samej części ciała: 1, 2, 3 dotykamy nosy! Dziecko uczy się utrzymywania równowagi Równowaga jest ważną umiejętnością, dzięki niej możemy koordynować nasze ruchy i czuć się pewnie w świecie. Każdy maluch w dzieciństwie musi wytestować zmysł równowagi, dobrym sposobem na to jest huśtanie, podskakiwanie, bycie noszonym na rękach. Pchanie wózka, krzesełka. Dziecko, które nie potrafi chodzić, ćwiczy zmysł równowagi potrzebny do nauki samodzielnego chodzenia. Wyszukujemy dla dziecka lekkie krzesełko lub wózek, który może pchać po mieszkaniu, ucząc się samodzielnego utrzymywania równowagi. Kołysanie w kocu i bujanie. Bujamy dziecko w kocu lub na huśtawce, możemy śpiewać piosenki, utrzymujemy kontakt wzrokowy. Tempo bujania dostosowujemy do reakcji dziecka. Odbijanie się na materacu/ trampolinie. Sadzamy dziecko na materacu i naciskamy tak, żeby wywołać sprężynowanie. Dostosowujemy podskoki do preferencji dziecka. Wspólnie cieszymy się z podskakiwania. Podskakiwanie na kolanach. Chwytamy dziecko pod pachami i mówiąc wierszyk podrzucamy lekko symulując podskakiwanie, na koniec unosimy do góry i przytulamy do siebie. Dziecko uczy się różnych wrażeń dotykowych i czerpie przyjemność z kontaktu fizycznego Poznawanie kolejnych rzeczy przez dotyk to naturalne kroki w poznawaniu świata. Im więcej wrażeń ma dziecko, tym więcej wie o świecie, czuje się bezpieczne i jest otwarte na dalsze poznawanie. Kontakt fizyczny z rodzicami to naturalne paliwo do rozwoju małych dzieci. Dzięki temu, że dziecko jest głaskane, przytulane – czuje się kochane, akceptowane i buduje w sobie bazowe poczucie bezpieczeństwa, które sprawia, że chce poznawać świat i czuje się kompetentne. Różne faktury. Przygotowujemy dla dziecka worek lub karton pełen kawałków materiałów o różnej fakturze np. wełna, futerko, delikatny papier ścierny, jedwab, folia bąbelkowa itd. Wyciągamy z dzieckiem materiały z zaciekawieniem, pozwalamy mu badać je rączkami, eksperymentować. Nazywamy wrażenia dotykowe. Materiały można rozłożyć na podłodze i pozwolić dziecku chodzić po nich lub raczkować. Można także przygotować rękawiczki z naszytymi skrawkami materiałów. Dotykanie twarzy. Kładziemy ręce dziecka na naszej twarzy, pozwalamy mu poznawać ją dotykiem, nazywamy części ciała, robimy śmieszne miny, uśmiechamy się. Głaskanie miłymi rzeczami. W spokojnej atmosferze delikatnie głaskamy dziecko przyjemnym dla niego materiałem lub naszymi dłońmi. Zabawa w sypkimi materiałami. Przygotowujemy dla dziecka miskę z dowolnymi sypkimi materiałami: ryżem, kaszą, fasolą, piaskiem itd. Pozwalamy dziecku zanurzać dłonie w misce, manipulować materiałami. Możemy chować atrakcyjne przedmioty w misce z ryżem i zachęcać do znajdowania ich. Zabawa z materiałami lepkimi. Pozwalamy dziecku bawić się materiałami lepkimi tj. błoto, masa solna, plastelina. Można przygotować także masę jadalną np. zgnieciony banan z odrobiną miodu. Dziecko bawi się masą rączkami i może oblizywać je – to daje dużo wrażeń dotykowych! Zimne. Pokazujemy dziecku zimne rzeczy z lodówki, pozwalamy dotknąć i manipulować rzeczą, nazywamy wrażenie: „Zimny jogurt!” Zmysły węchu i smaku Dziecko uczy się poznawania świata za pomocą węchu i smaku Poznawanie przez wszystkie zmysły rozszerza wiedzę o świecie i naturalną ciekawość. Degustacja. Przygotowujemy talerz z różnymi małymi przekąskami. Wspólnie z dzieckiem próbujemy kolejnych rzeczy, zachwycamy się, komentujemy smaki. Zapachy. Do zabawy z węchem możemy przygotować próbki zapachów np. flakoniki z aromatami do ciast. Wspólnie poznajemy zapachy, nazywamy wrażenie i robimy miny pełne emocji. Zmysł wzroku Dziecko uczy się podążać wzrokiem – obserwować Umiejętność podążania wzrokiem jest podstawową umiejętnością potrzebną do wzrokowego odbierania świata. Małe dziecko uczy się koncentrować wzrok na konkretnym obiekcie i kiedy obiekt się oddala, nadal go obserwować – dziecko śledzi obiekt wzrokiem i przesuwa głowę w tym kierunku. Zdarza się, że dzieci z zaburzeniami rozwoju potrzebują dodatkowych ćwiczeń, żeby opanować tę umiejętność. Śledzenie wzrokiem. Przesuwamy przed oczami dziecka ciekawą małą zabawkę lub nasz palec mówiąc prosty wierszyk np. Ptaszek, ptaszek, ćwir, ćwir. Ptaszek, ptaszek, ćwir, ćwir. Ćwir, ćwir, ćwir, ćwir. Kiedy dziecko skupia uwagę na zabawce przesuwamy ją w prawo lub w lewo, dziecko powinno śledzić wzrokiem zabawkę. Zakładamy na rękę pacynkę i mówimy za pomocą niej do dziecka, przesuwamy pacynkę w różne strony i sprawdzamy czy dziecko obserwuje. Znikanie. Kładziemy na podłodze ulubioną zabawkę dziecka i kiedy na nią patrzy stwarzamy przeszkody w jej otrzymaniu np. przesuwamy po ziemi tak że dziecko musi obserwować ją i podejść lub wrzucamy do pudełka, zakrywamy chustką. Zachęcamy dziecko do poszukiwania zabawki. Upuszczanie zabawki. Przyciągamy uwagę dziecka do przedmiotu np. wydając nim dźwięki a kiedy dziecko patrzy na przedmiot upuszczamy go. Sprawdzamy czy dziecko obserwuje spadającą rzecz. Dziecko doświadcza świata przez wzrok, poznaje kolory i figury Im więcej wrażeń wzrokowych ciekawych dla dziecka tym większe prawdopodobieństwo, że maluch zainteresuje się i będzie poznawał coraz więcej rzeczy za pomocą wzroku, budując podstawową bazę wiedzy o świecie. Kolorowe łóżeczko. Owijamy szczebelki łóżeczka kolorowymi krawatami, szalikami. Wspólnie z dzieckiem obserwujemy i badamy je, zachwycamy się: Jaki śliczny kolor! Kolorowe skarpetki. Zakładamy na nóżkę dziecka skarpetkę w jaskrawym kolorze. Kiedy dziecko zauważy skarpetkę, będzie chciało ją ściągnąć i obejrzeć. Możemy zakładać skarpetki na obie nóżki lub na rączkę. Piłki. Zabawy kolorowymi piłkami: turlamy, rzucamy piłki i zachęcamy dziecko do obserwacji oraz uczestniczenia w zabawie. Zmysł słuchu Nauka zwracania uwagi na dźwięk i poznawanie świata poprzez dźwięki Słuchanie jest kolejną metodą poznawania otoczenia. Poznawanie dźwięków jest podstawą nauki mówienia i słuchania innych. Dźwięki w środowisku. Zwracamy uwagę dziecka na dźwięki w otoczeniu. Kiedy pojawia się charakterystyczny dźwięk np. dzwoniący telefon, pokazujemy palcem jego źródło: „Oooo! Słyszysz telefon?” Następnie pokazujemy dziecku telefon, nazywając go: „To jest telefon”. Dźwięku można śledzić także podczas spaceru. Ukryty dźwięk. Ukrywamy pozytywkę a kiedy dziecko zainteresuje się dźwiękiem rozpoczynamy wspólne poszukiwania. Na początku sami poszukujemy zabawki: „Może pod stołem? Nie tu jej nie ma. Może pod poduszką? Ooo! Hura! Jest!” Po kilku próbach dziecko powinno orientować się gdzie jest zabawka. Jeśli dziecko rozumie regułę zabawy można zmieniać kryjówki. Gdzie jest dźwięk? Wytwarzamy dźwięki z różnych części pokoju za pomocą instrumentów lub przedmiotów domowych tj. pęk kluczy, garnek i łyżki. Czekamy na reakcję dziecka, dziecko powinno spojrzeć w kierunku źródła dźwięku. Jeśli patrzy cieszymy się, prezentujemy instrument. Wspólne słuchanie muzyki, maszerowanie lub kołysanie się w jej rytm. Rozwój ruchowy Ćwiczenie umiejętności chwytania i tzw. manipulowania przedmiotami Małe dziecko chwyta kolejne przedmioty i bada je na wszystkie dostępne mu sposoby – przesuwa w dłoni, przekłada z ręki do ręki, rzuca, wkłada do ust – w psychologii rozwoju nazywane jest to manipulowaniem. Chwytanie jest początkiem umiejętności używania rąk do codziennych działań: do pisania, ubierania się, jedzenia sztućcami. Manipulowanie pozwala poznawać kolejne rzeczy z otoczenia. Chwytanie zabawek. Kiedy dziecko jest zainteresowane przedmiotem, podajemy mu go do rąk – przysuwamy i czekamy aż chwyci zabawkę. Wspólnie bawimy się w wrzucanie i wyciąganie przedmiotów z pudełka. Wspólnie bawimy się w nakładanie kółek na patyk lub budowanie wieży z klocków. Otwieranie. Ulubione przedmioty lub przekąski dziecka chowamy w pudełku, słoiczku i zachęcamy do samodzielnego otwierania go. Dziecko ćwiczy umiejętność koordynacji ruchów całego ciała Koordynacja czyli zgranie wszystkich ruchów to podstawa chodzenia, biegania, wykonywania konkretnych działań np. zdejmowanie z półki, podnoszenie z ziemi. Dzieci intensywnie ćwiczą koordynację, widać do np. kiedy niemowlę patrzy na zabawkę wyciąga do niej rękę i początkowo nie trafia precyzyjnie w zabawkę, ale chwyta ją niezdarnie. Dziecko musi nauczyć się dopasować ruchy do tego co widzi. Pokonywanie przeszkód. Ustawiamy tor przeszkód z różnorodnych dostępnych w domu przedmiotów i zachęcamy dziecko do przechodzenia. Rzucanie i łapanie. Rzucamy piłkami do siebie lub do celu. Zabawa papierem. Zgniatamy wspólnie papier i rzucamy wykonanymi kulami. Po konsultacji ze specjalistami Po uzyskaniu wsparcia u specjalistów zajmujących się autyzmem, stopniowo planowana jest pomoc dostosowywana do konkretnych potrzeb dziecka. Więcej o indywidualnym wspieraniu piszemy w artykule, który jest wstępem do metod terapii autyzmu. Życzymy powodzenia w poszukiwaniu najlepszych zabaw dla siebie i dziecka. Zapraszamy do dzielenia się doświadczeniami za pośrednictwem komentarzy. Piszcie co jest dla Was najważniejsze i nad rozwojem których umiejętności dziecka chcecie pracować. Źródła: „Gry i zabawy z niemowlakami” Jackie Silberg „Gry i zabawy we wczesnej interwencji” Barbara Sher „Interwencja wczesnodziecięca” Walter Strassmeier „Nie-zgrane dziecko w świecie gier i zabaw” Carol Stock Kranowitz „1001 porad dla rodziców i terapeutów dzieci z autyzmem i Zespołem Aspergera” Ellen Notbohm, Veronica Zysk Autyzm to zaburzenie neurologiczne, które utrudnia rozwój umiejętności kontaktu i komunikacji społecznej. Coraz więcej dzieci z rozpoznaniem tego rozwoju niepełnosprawności w ciągu pierwszych trzech lat życia, trzeba wiedzieć, jak się z nimi bawić, tak, że dzieci mogą korzystać z zajęć rekreacyjnych. Instrukcje 1 Używaj zabawek, które są interesujące dla oka. Wizualnego Korzystanie pęcherzyki tworzyć tęczowe wizje stymuluje mózg autystycznego dziecka. Inne pomysły, które można spróbować to Jack-in-the-box, zabawy w wodzie i kolorowych bloków. 2 Czytaj książki do autystycznego dziecka, które mają klapki lub jakieś tekstury do nich. Słówek może również angażować się dziecka poprzez zmysł dotyku. 3 Zagraj z fizycznych zabawek typu z dzieckiem autystycznym. Korzystanie z huśtawki, trampoliny i zabawki jazdy angażują i zapewniają dobre ćwiczenie dla dziecka. 4 piosenki śpiewać i grać w gry, które pozwalają autystyczne dziecko do interakcji z innymi dziećmi. Proste gry, takie jak pierścień wokół Rosie zapobiec izolacji i ułatwić rozwój przyjaźni. 5 Wykorzystanie komputera i zapewniają gier takich jak gry Disneya dla autystycznego dziecka. To rozwija słownictwo autystycznego dziecka. Alternatywny okazuje, aby mógł poznać koncepcję podziału. Wskazówki: Zawsze należy utrzymywać kontakt wzrokowy z dzieckiem autystycznym. Ponadto, pomoże jej zatrzymać niechcianych zachowań podczas sesji zabaw, takich jak trzepotanie. Autor: Pedagogika Specjalna - portal dla nauczycieliOpublikowano: 15 listopada 2019 roku. „Pracą dziecka jest zabawa. Dzieci uczą się poprzez wszystko, co robią” Carolyn Hooper Rola zabawy w rozwoju dziecka jest nieoceniona. Zabawa jest bowiem żywiołem dziecka i ulubioną formą spędzania czasu. To najskuteczniejszy sposób rozwijania własnej aktywności, wzbogacania dziecięcej wyobraźni oraz nabywania i doskonalenia wielu nowych umiejętności. Podczas zabawy dzieci uczą się reguł społecznych, tak ważnych dla przyszłego funkcjonowania pośród ludzi. Brak zabawy lub jej specyficzny charakter jest jednym z charakterystycznych objawów autyzmu. Autyści nie potrafią bawić się tak, jak rówieśnicy. Ich zabawa jest schematyczna, oparta na znanym scenariuszu i zazwyczaj odbywa się w samotności. Nie ma w niej udawania i wykorzystania symboli. Dzieci te nie są zainteresowane działaniami, w których trzeba kogoś naśladować, np. w piosenkach z pokazywaniem, gdyż tego nie potrafią. Zdolność do naśladowania jest natomiast niezwykle istotna w codziennym funkcjonowaniu. Dzięki niej dziecko nabywa nowe doświadczenia, a także uczy się mówić. Niezwykle ważne więc jest, aby rozwijać u dzieci z autyzmem zdolność do zabawy i uczyć je tego, jak się bawić. Zasady treningu zabawy: Przygotowanie otoczenia – dziecko z autyzmem ma trudności z wyodrębnieniem istotnych elementów z otoczenia, często jego uwagę przyciągają wyraźne barwy, faktury lub dźwięki przedmiotów. Przygotowując się do treningu zabawy, przedmioty należy uporządkować, a potrzebne do danej zabawy akcesoria umieścić w jednym pudełku lub worku. Zwróćmy również uwagę na ograniczoną liczbę używanych w danej zabawie przestrzeni do zabawy – porządkując pokój dziecka (dzieląc zabawki według rodzaju i umieszczając je we właściwych pojemnikach) zmniejszymy ryzyko rozproszenia jego uwagi, a zwiększymy szanse na zwrócenie jej na proponowaną zabawę. W pomieszczeniu wolnym od zakłócających bodźców (np. włączony telewizor, radio), siadamy z dzieckiem, pokazując mu pudełko z przedmiotami. Zawsze należy pamiętać, aby wykorzystać ten moment na ukierunkowanie uwagi dziecka na siebie i prezentowane zabawki. Pokazujemy i nazywamy: „Zobacz, co mam?”, „Popatrz na mnie, pokażę ci, co będziemy robić”Zachowanie dorosłego – aby nauczyć dziecko z autyzmem zabawy, trzeba wykazać się cierpliwością i elastycznością. To, że dziecko podczas pierwszej próby zabawy nie chce jej podjąć lub bawi się bardzo krótko, nie oznacza, że nie polubi danej zabawy lub, że nie jest ona dla niego odpowiednia. Warto wrócić do niej następnego dnia – po kilku lub kilkunastu próbach może okazać się, że dziecko chętnie bierze w niej udział. Sesje treningu zabawy powinny być krótkie, ale regularne. Wiele zabaw dorosłego z małym dzieckiem opiera się na zaskoczeniu – podczas powtarzania znanego dziecku schematu nagle coś się zmienia i dzieje się coś nieprzewidzianego. Warto ten element zaciekawienia wykorzystać w zabawie z dzieckiem z autyzmem i tak kształtować jej przebieg, aby budować atmosferę zaciekawienia i oczekiwania. Jednym ze sposobów wywołania aktywności i zaangażowania dziecka jest przerywanie ulubionej zabawy (jak gdyby zawieszanie jej na chwilę) i kontynuowanie jej po jego reakcji będącej zachętą do dalszego działania. Każde dziecko ma swoje ulubione zabawy – czasem jest to podrzucanie, turlanie, kiedy indziej puszczanie mydlanych baniek albo budowanie i burzenie wieży z klocków. Wiele dzieci lubi też różne układanki i klocki, a także oglądanie książeczek. Jeśli początkowo nie udaje się znaleźć takich zabaw, w które dziecko będzie chciało się włączyć, można zacząć od przyłączenia się do jego stereotypowej aktywności (naśladując ją). Po pewnym czasie proponujemy dziecku niewielką zmianę – być może uda się wywołać zainteresowanie dziecka. Szukając pomysłu, jak je zaangażować w interakcję, warto uważnie obserwować jego zachowanie i w nim znaleźć podpowiedź dotyczącą tego, co dziecko chętnie robi. Współdziałaniu ze strony dziecka sprzyja przestrzeganie zasady niezmieniania tematu zabawy tak długo, jak długo dziecko jest w nią zaangażowane. Dla większości dzieci fascynujące i atrakcyjne są zabawki dostarczające wrażeń sensorycznych: dzwoniące, grzechoczące i świecące. Można je z powodzeniem wykorzystać, pamiętając jednak o tym, żeby nie obciążać dziecka nadmiarem stymulacji, a także aby podczas tej zabawy angażować je w interakcję. Warto uczyć dziecko zmiany kolejności w zabawie, ponieważ umiejętność ta jest potrzebna w wielu grach i innych sytuacjach społecznych. Rozwijaniu tej umiejętności pomaga na przykład karmienie się nawzajem, służą temu także proste gry wymagające naprzemiennego udziału – od turlania do siebie piłki po rozmaite gry planszowe lub układanie na zmianę puzzli, które dziecko dobrze zna. Podczas zabawy możemy też uczyć naśladowania. Siadamy z dzieckiem na podłodze z dwoma takimi samymi zestawami zabawek (np. filiżanką, imbrykiem i lalką), skupiamy na sobie uwagę dziecka i pokazujemy, co można zrobić z zabawkami. Następnie prosimy dziecko, aby zrobiło to samo (w tym czasie można także powoli pokazywać, jak nalewać na niby herbatę do filiżanki, a następnie poić lalkę). Taki sposób pracy z dzieckiem jest bardziej efektywny niż tylko pokazanie mu zabawy. Ważny jest nawet najmniejszy postęp dokonany przez dziecko. Sukcesem będzie na przykład, jeśli zacznie ono obserwować aktywność partnera, nawet gdy nie będzie jej początkowo naśladowało. Psychologia posiłkuje się pewnym podziałem zabaw, które można zaobserwować w relacjach z dziećmi. Są one zależne od wieku i społecznych predyspozycji. Warto o tym pamiętać planując swoją pracę z dziećmi, również tymi ze spektrum autyzmu. Zabawa samotna – to najprostsza forma zabawy, charakterystyczna dla wieku niemowlęcego i poniemowlęcego, dzięki której dziecko poznaje świat wokół siebie. Każda rzecz w otoczeniu dziecka jest dla niego nowa i dostarcza mu tak wiele bodźców, że nie szuka ich wśród rówieśników, interesuje się tylko sobą. Zabawa równoległa – maluch nie wchodzi jeszcze zbytnio w relacje z innymi dziećmi. Bawią się one obok siebie bacznie się jednak obserwując. Na początku wieku przedszkolnego (2,5 r. ż. – 3,5 r. ż.) dzieci nie potrafią jeszcze ze sobą współpracować, ale bardzo chętnie naśladują się nawzajem. Lubią swoje towarzystwo i z fascynacją uczą się nowych rzeczy od innych. Wtedy właśnie możemy zauważyć dwulatka, który powtarza to, co robi starszy brat i chodzi za nim krok w krok. Zabawa wspólna – pojawia się wówczas, kiedy dzieci bawią się w tym samym czasie tymi samymi zabawkami. Tu zaczyna się współpraca i współdziałanie oraz wspaniała nauka komunikacji i dzielenia się. Zabawa zespołowa – to najwyższa forma dziecięcych zabaw (przypada ona na 5, 6 r. ż.). Tu widać współdziałanie, przestrzeganie zasad zabawy i pracę w zespole. Dzieci potrafią podzielić się na grupy, trzymać się reguł, a w przypadku jakiegoś konfliktu potrafią tak przekształcić zabawę, aby nadal się w nią bawić. Na tym etapie obserwujemy wspaniałe myślenie młodych ludzi. Podczas uczenia zabawy, grupa rówieśników odgrywa ważną rolę. Nawet prosta zabawa w grupie dwuosobowej uczy współpracy i czekania na swoją kolej. Jakie zabawy wybierać dla dzieci z autyzmem? Zabawy jasne i proste, mające początek i koniecUkładanki, wieże z klocków, puzzleZabawy z użyciem lalek, zwierzątProste gry planszowe (typu: chińczyk, wyścig, grzybobranie)Zabawy grupowe, np. stary niedźwiedź, pająk. Podstawowe zasady postępowania wobec dzieci z autyzmem: Zachęcaj dziecko do kontaktu wzrokowego, dopiero potem kieruj informację lub poleceniePolecenia formułuj prosto i pozytywnieWymagaj tylko tego, co dziecko potrafi i jest w stanie zrobić, odpowiednio do normy rozwojowejUcząc dziecko, podawaj konkretne przykładyObserwuj zachowanie dziecka – odczytuj jego potrzeby z mowy ciałaCzęsto wzmacniaj pozytywnie – chwal i nagradzajNowych zachowań ucz metodą „małych kroków”Generalizuj – ćwicz umiejętności w różnych sytuacjach, z użyciem innych przedmiotów i z pomocą/za pośrednictwem innych osób. Nauka zabawy daje dziecku z autyzmem szansę na stymulującą aktywność wspierającą terapię. Przygotowuje je do samodzielnego spędzania czasu wolnego, tak aby jego własna zabawa służyła jego rozwojowi. Jest również alternatywą do biernego patrzenia w monitor telewizora, tabletu czy telefonu. Stwarza możliwość nawiązania bliższych relacji z autystycznym dzieckiem. Źródła: Pisula Ewa, Autyzm – przyczyny, symptomy, terapiaSabik Magdalena, Szczypczyk Anna, Zabawy dla dzieci z autyzmem – publikacja zawiera zestaw ciekawych zabaw terapeutycznych dla dzieci z autyzmem Autor: Dorota Majcher – pedagog specjalny, terapeuta pedagogiczny Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli Zabawa w terapii dziecka autystycznego odgrywa istotną rolę. Choć nauczenie autystyka zabawy wymaga dużo czasu i cierpliwości, to i tak jest ona najłatwiejszym sposobem na pokonanie barier i nabycie odpowiednich zachowań i form kontaktu. Dlatego tak ważne jest stworzenie przestrzeni dającej przede wszystkim poczucie bezpieczeństwa, ale i dowartościowywanie dziecka. Dzięki temu stopniowo będzie się ono zaznajamiać się z poszczególnymi elementami, nie poddając się przy tym uczuciu zagubienia. Doznania sensoryczne – istotny element terapii autyzmu Terapia dziecka autystycznego nie powinna odbywać się wyłącznie w zamkniętych pomieszczeniach. Ruch na świeżym powietrzu jest tak samo ważny jak w przypadku zdrowych dzieci. Dodatkowo, zabawa w otoczeniu przyrody, wśród kolorów i zapachów zapewnia prawidłowy rozwój psychomotoryczny, a także zmniejsza poczucie izolacji. Ważne jest, aby plac zabaw dla dzieci autystycznych był enklawą, czyli miał ograniczoną przestrzeń. Poza tym, przy organizacji takiej przestrzeni musimy pamiętać, że autystycy czerpią ogromną przyjemność z dotykania różnych faktur i materiałów, w tym piasku i wody. Sprawdzą się również tunele, zjeżdżalnie, zabawki pobudzające doznania słuchowe, wspinaczki. Idealnym rozwiązaniem jest małpi gaj ogrodowy, który zawiera wszystkie ze wspomnianych już elementów, również różnorodność sensoryczną, a dodatkowo zapewnia powtarzalność, niezmienność, która jest tak niezwykle istotna dla autysty. Dzięki temu łatwiej poczuje się pewnie w nowej przestrzeni i chętniej będzie do niej powracać, co stanowi podłoże do dalszej terapii; również do wprowadzania interakcji społecznych. Scenariusz zajęcia z dzieckiem autystycznym, niechętnym do współpracy. Przedszkole Temat: „Poznaję świat poprzez zmysły. Uczę się bawić”. Cele operacyjne:• Stymulacja zmysłów (dotyku, słuchu, wzroku) poprzez różne bodźce.• Usprawnianie procesów poznawczych.• Praca nad uporem dziecka poprzez tworzenie pozytywnej atmosfery na zajęciu.• Wprowadzenie dziecka w sytuację zabawy.• Rozwijanie percepcji wzrokowej i koordynacji wzrokowo-ruchowej.• Utrwalenie pozytywnych emocji w trakcie wykonania zadań.• Uświadamianie dziecku przeżywanych emocji poprzez ich nazywanie. Forma pracy: indywidualna. Metody pracy: wspierające i stymulacyjne rozwój dziecka, aktywizujące, korygujące, muzykoterapia, terapia tańcem i ruchem, terapia piaskiem, terapia farbami (colorterapia).Uczestnik zajęcia: dziecko autystyczne, 6 lat, niemówiące, niechętne do zajęcia, współpracy. Pomoce dydaktyczne: farby, kartki z różnymi obrazkami, podkład muzyczny, piasek, makaron, koszyki i inne pomoce gabinetu. Przebieg zajęcia:1. Powitanie – powitanie wspólnie z dzieckiem. Psycholog mówi „Dzień dobry” i razem klaszczą w Nawlekanie makaron na słomki. Dziecko samodzielnie nawleka makaron, wykonuje zadanie do końca. Potem składa makaron na miejsce („sprząta”).3. Układanie drobnych elementów twarzy. Dziecko przykleja do twarzy drobne elementy: oczy, nos, uszy, włosy, brwi. Psycholog nazywa te Terapia kolorem, z wykorzystaniem farb. Dziecko ma przed sobą foliowaną kartkę z wyciśniętymi farbami. Dziecko „bawi się” tym, że naciska na farby, rozpowszechniając i mieszając kolory między Przerwa. Wyciszenie w tańcu. Taniec w parze do podkładu muzycznego (muzyka spokojna). Dziecko w parze z psychologiem, przytulając tańczy taniec. W trakcie tańca psycholog klepie uspokajająco dziecko po „Talerzyk”. Psycholog rozkłada przed dzieckiem talerzyk i obrazki z rysunkami warzyw i owoców oraz zabawek. Dziecko powinno wybrać „jedzenie” i położyć je na Dopasowanie do koloru. Dziecko powinno posegregować przedmioty do koszyków wg 2 kolorów (żółtego i niebieskiego).8. Przerwa. Skakanie pod muzykę aktywną (ekspresja ruchowa, odreagowanie emocji).9. Powtórzenie zadań dobrze znanych. Dziecko uporządkowuje elementy układanki wg ich Segregowanie elementów wg wzoru. Dziecko rozkłada w słoiczki kuleczki, koreczki i drobne Przerwa. Skakanie pod muzykę aktywną (ekspresja ruchowa, odreagowanie emocji).12. Piaskoterapia. Zabawa z piaskiem (rysowanie po piasku, sypanie, zostawienie odcisków dłoni, zakapywanie ręki, zmiana rąk itd.). Dziecko powtarza za psychologiem, psycholog pozwala dziecku „eksperymentować”, bawić się z Pożegnanie. Psycholog mówi „Do widzenia” i razem klaszczą w rytm (Albina Rezuanova, 2016). w trakcie zajęcia psycholog nazywa emocje, które dziecko przeżywa na zajęciu (radość, smutek, zadowolenie, złość). fot. #arkusz #asd #Asperger #autyzm #dzienniki #edukacja #emocje #grafomotoryka #historyjka #intelektualna #IPET #komunikacja #lekcja #manualne #metody #motoryka #mowa #niepełnosprawność #niepełnosprawnośćintelektualna #pedagog #percepcja #pisanie #program #przedszkole #rewalidacja #scenariusz #scenariusze #schemat #sensoryka #SI #sposoby #społeczne #szkoła #terapia #terapiaręki #uczeń #umiejętności #umiejętnościspołeczne #uwaga #za #zabawa #zabawy #zajęcia #zajęciaterapeutyczne #ćwiczenia Zobacz wpisy

jak się bawić z dzieckiem autystycznym